Bij Vox Humana, de menselijke stem, mag maar de helft van de mensheid meezingen, alleen maar mannen; ruim tachtig in getal. Ze staan wél onder leiding van een vrouw, de enthousiaste dirigent Susanna Veerman die Sander van Marion opvolgde. Zij heeft nu al haar stempel gedrukt op Vox. De concerten zijn duidelijk ingetogener van aard. Piano, harp, hobo, hoorn en een fagot begeleiden het ,koor bij toerbeurt, nooit bombastisch of opdringerig. Veerman is met het doseren van dynamiek heel wat minder scheutig dan Van Marion. Ook is ze geen voorstander van hele lange, zoemende tonen, overdreven versnellingen of vertragingen. Bovendien is haar kerstrepertoire niet al te populair gekozen. Natuurlijk zijn er vertrouwde, prettig in het gehoor liggende traditionals, zoals Nu zijt wellekome, Stille nacht, The first Nowell en Mary's boy child. Ze doen het goed, soms versluierd, in een teder pianissimo zoals in Stille nacht, of met gonzende vocalises, in het ritme van stevige hertenpoten voor een glijdende arrenslee bij Mary's boy. Of stralend wanneer de sopraan Simone Riksman boven Vox Humana uitjubelt zoals in Cantique de Noël. .

Maar in Jules Massenets Noël kiest Veerman voor iets niet zo voor de hand liggends. De piano en fagot suggereren bronzen klokken voordat Vox invalt. Het doet z'n best maar heeft moeite om de verrassende meerstemmigheid transparant te houden. Toch roept Veerman hier met haar koor een bijzondere sfeer op.

Ook een uitdaging zijn twee delen uit Mozarts Krönungsmesse in een bewerking van Peter Bontje. Vox Humana is van plan om die hele mis te zijner tijd uit te voeren. Wij krijgen nu een voorproefje met het Agnus Dei, en het Gloria. Bontje vertolkt de pikant flitsende pianopartij, waar hobo en fagot pittig op inspelen. En de fraaie koorzang wordt prachtig verlucht met feestelijke guirlandes die de sopraan .met het grootste gemak door de enorme Pieterskerk laat zwieren.

Bovendien waagt Vox Humana zich nogal eens aan unisono zang, wat moeilijker is dan het lijkt. Daar slaat het koor zich dapper doorbeen. De tenoren zingen licht en verend in het mooie Franse .kerstlied Il est né le divin enfant. In het refrein bloeit de koorzang op. Dan zingen alle mannen uit volle borst, zonder ook maar een ogenblik schreeuwerig te worden.

Wat dit kerstconcert minder spannend maakt is de trage voortgang van het programma. Regelmatig vallen er saaie stiltes. Dat was onder Van Marion wel even anders. Zijn concerten verliepen als een speer, en dat behoedt voor matheid. Veerman moet werken aan vaart en schwung.

LIDY VAN DER SPEK
Leidsch Dagblad